masallar vardı..çizgi filmler , oyunlar ,sınıfın sevilmeyen öğrencileri..kimse onlara defter vermiyor diye onlara da verilen pembe sayfalı hatıra defterleri.. bir tanesinin adı münireydi, diğeri sezer.. son sıraların değişmeyen ve yalnız konukları.. ne çok hayatın üzerinden geçiyor insan.. "zamanla anlıyor insan dünyayı" O.V.K

"seviyorum ama kimi
en tatlı birisini
nasıl anlatsam ona
ilk harflerine baksana"

mavi ağırlıklı bir kütüphane soğukluğunda yazılıyor bunlar.. bir kalorifer sıcaklığında.. şimdiye kadar kütüphanede hiç araştırma yapmamış bir elden dökülüyor satırlarım,puslu ve yağmurlu bir istanbul sabahında.. puslu ve yağmurlu gözler ardında..

anlamsızlık mı yüklü hayatımın bulutları, bu yüzden mi manasız damlalar ıslatıyor yolumu? aralarında üzerlerinde kaymadan yürümeye çalışmak ne kadar mantıklı? ya mantık nereye kadar?

öyle çok sorum var ki mesela: kağıttan gemileri umursayan birileri kaldı mı dünyada? bildiğim bir şey varsa o da :

ben sevgiyi varsaymak değil,ona dokunmak
yüreğimi ona değdirmek isterdim..

2002 (üniversiteli yıllar serisi#1)

"...bostan dolabının yanındaki, suları bana kahverengi gözüken o küçük ve eskimiş havuzdaki solgun ve kederli nilüferlere gidip bakardım çocukken, babam onların kökleri olmadığını anlatmıştı bana.

Neden bu çicekleri hep birşeylere benzetmek için kullandıklarını ancak büyüyünce anladım. Yalnızca bu çiçekler, hep bir yerlere gidecekmiş gibi azade ve özgür oluyorlar, ama küçük bir havuzun içinde bir yere gitmeden yaşıyorlardı.


Hayat da böyle bir şeydi benim icin;
hep bir yerlere gidecek gibi duran, yalnız ve bir yere gitmeyen bir çiçek.

Bütün bir hayatın özeti buydu.

Ben de bir yere bağlanmadım ve bir yere gitmedim;
öyle solgun bir nilüfer gibi bir havuzun içinde yalnız başıma durdum,
köklerimi salamadım, ne olduğum yere sağlamca yerleştim,
ne başka diyarlara kaçabildim, içinde durduğum havuzla birlikte kirlenip eskidim.

Bana bakanlar, beni seyredenler, beni sevenler oldu,
ama kimse yakasına takmadı beni, kimse odasına koymadı,
kimse beni sulayıp büyütmek için ugraşmadı;
onlara ihtiyacım olmadığını, havuzumda tek başıma yüzebileceğimi düşündüler,
ben de yüzdüm, kederi, yalnızlığı, kirlenmeyi öğrendim ve hayata benzedim.

Ne garip, başka bir şey olmak da istemedim, beni beğenmeleri yetti bana..."

ben bunu beğendim serisi #1
resim flickrdan ali kutlu adlı kullanıcıya aittir.. metin için malesef yazar kaydına ulaşamadım..